"Legenda o królu Kruków"

(narrator): Dziś wam chcemy opowiedzieć,

O hejnale bowiem wiedzieć,

Rzecz to ważna niesłychanie,

Dziejów Poznania poznanie.

(narrator): Dawno temu na ratuszu,

Chłopiec pełen animuszu,

Towarzyszył ojcu swemu,

Hejnaliście tak znanemu.

(tata): „Bezpieczeństwo zapewnione”-

(narrator):mawiał tata-„Kiedy dłonie,

W trąbki zawory wplecione

Dźwięki dają wymarzone.”

(tata): „Czasy mamy dziś bezpieczne,

Czasy w Poznaniu stateczne,

A więc mogę ze spokojem,

Kiedy siedzimy oboje,

Uczyć grać ciebie cierpliwie,

Co też czynię niewątpliwie.”

(narrator): Bolko imię syna brzmiało,

Chciał, jak ojciec trąbić śmiało,

Był odważny, niestrudzony

I z pewnością uzdolniony.

(narrator): Mama jednak zatroskana:

(mama): „O, istoto ma kochana,

Tak cię kocham mocno, szczerze

I w rozsądek twój wciąż wierzę.

(mama): Wiem, natury nie oszukasz,

Wierzę jednak, że wysłuchasz

Dobrej rady twojej mamy

Zanim się w dyskusję wdamy.

(mama): Zejdź na ziemię, zejdź z tej wieży,

Jest mi trudno w to uwierzyć,

Że obłoki te na niebie,

To najlepsze jest dla ciebie.”

(Bolko): „Tak, rozumiem twe obawy,

Lecz w mych oczach błysk ciekawy.

Opanuję wnet podstawy,

Chcąc nabierać większej wprawy.

(Bolko): Chcę zakasać me rękawy,

Chcę, by żywot mój nudnawy,

Nigdy nie był, ni szarawy.

Chcę, jak ojciec być tak prawy.

(Bolko): Chciałbym również z wysokości,

Móc zaznawać tej radości,

Z obserwowania ludzkości

Oraz natury bujności.

(Bolko): Nie daj mamo się więc prosić,

Chcę nad ziemią się unosić.

Takie prawo jest młodości,

Do poszukiwań radości.

(narrator): Bolek w wieży dnia pewnego,

Kruka znalazł prawdziwego,

Ptak dość smutny był, bo ranny,

Bolko okład mu staranny

W domu zrobił i nakarmił.

(narrator): Także mama Bolka miła,

W głębi duszy się cieszyła,

Że jej syn choć taki młody,

Ratowania zna metody.

(mama): Wiesz mój synku, dumna jestem,

Wykazałeś się dziś gestem.

Ratować kruka pomogę

Oraz wskażę jemu drogę.

(mama): Póki co, opatrzmy ranę

Zaraz obok ciebie stanę.

Weźmy razem się do pracy,

Niestrudzeni poznaniacy.

(Bolko): Wiedz o kruku, że w mym domu

Brak lekarza jest dyplomu,

Mogę jednak Tobie pomóc

Chciałbym cię po prostu wspomóc.

(narrator): Jak obiecał, tak uczynił,

Kroki lecznicze poczynił.

Kruk do zdrowia począł wracać

Dookoła się obracać.

(Bolko): Widzę Kruku, żeś silniejszy,

Głos twój coraz donioślejszy,

Skrzydełkami też już ruszasz

Nawet bandaż w kąty rzucasz.

(Bolko): Mówiąc wprost, innymi słowy,

Jesteś chyba już gotowy,

Na swe własne stanąć nogi

I polecić hen na drogi.

(kruk/karzełek): Byłem mocno poraniony,  

Dziś już jestem wyleczony,

Wracam w swe rodzinne strony,

Etap ten jest  zakończony

(Bolko): Mimo wielu wątpliwości

Dłużej cię nie mogę gościć,

Kruki z ludźmi choć są w zgodzie,

Razem nie żyją w przyrodzie.

(Bolko): Tam, cię czeka orszak cały,

Gdzie jest dwór twój ten wspaniały.

Kruki tam już na twój powrót

Wyczekują stojąc pośród.

(narrator): Po tym małym zamieszaniu,

Bolko usnął w swym ubraniu,

Nagle, słyszy głos donośny,

Miły oraz całkiem głośny:

(kruk/karzełek): „Witaj Bolko, cześć i czołem,

Tutaj jestem, tu pod stołem.

Dziś karzełkiem ja na krześle,

Dotąd krukiem, tak określę.

(kruk/karzełek): Tyś mi pomógł, tyś ocalił,

Tyś nikomu się nie żalił.

Za to szczerze ci dziękuję,

Roztropności zaś winszuję”.

(kruk/karzełek): Twoja dobroć i odwaga,

Niesłychana wręcz rozwaga,

Tyś niezwykłym jest młodzieńcem,

Jesteś moim ulubieńcem.

(kruk/karzełek): Mam ja dziś płaszcz purpurowy

Korona ozdobą głowy,

Bać nie trzeba się mnie wcale,

Chciałbym odejść w pełnej chwale.

(kruk/karzełek): Proszę cię o zaufanie,

Wierz mi, będę odtąd w stanie,

Zawsze być twym opiekunem,

Poznaj mnie - ja kruków królem.

(kruk/karzełek): Przyjmij proszę podarunek,

Niech to będzie twój ratunek,

Na wypadek, gdybyś kiedy,

Prawdziwej gdzieś zaznał biedy.

(kruk/karzełek): Ona siłę ma magiczną,

Czasem mówię, że kosmiczną.

No, bo czym to wytłumaczyć,

Co to może w ogóle znaczyć,

(kruk/karzełek): Że jej dźwięki tak donośne,

Słyszę, nawet gdy bezgłośnie,

Zagrasz w cztery świata strony

Wtedy stanę uzbrojony.

(kruk/karzełek): Wtedy będę ciebie bronił,

Od lotu nie będę stronił,

Pomoc ofiaruję wszelką,

Obietnicę składam wielką.

(kruk/karzełek): Żegnaj teraz przyjacielu,

Takich, jak ty nie ma wielu,

Jeszcze raz tobie dziękuję,

Nie uronić łzy spróbuję.

(Bolko): Królu kruków, żegnaj także

Wiedz, że tęsknię już, a jakże.

Cóż ja pocznę na tym świecie,

Wkrótce będę w wieku kwiecie.

(narrator): Nagle, widok niesłychany,

Karzeł znów w piórka ubrany.

W mgnieniu oka zaszła zmiana,

Kruk gotowy do latania.

(narrator): Tak pofrunął ptak przed siebie,

Bolko widział go na niebie,

W dłoni trzymał trąbkę srebrną,

Kruka szukał nadaremno.

(narrator): Biegło własnym torem życie,

Bolko wyrósł znakomicie,

Dobrym, dzielnym był mężczyzną,

Został świetnym hejnalistą.

(narrator): Przejął rolę ojca swego,

Miasta bezpieczeństwa tego,

Grając hejnał dnia każdego,

Strzegł, nie działo się nic złego.

(narrator): Bolko czuł się tak bezpiecznie,

Zawdzięczając to bezsprzecznie,

Spokojowi ducha, bowiem,

Miał talizman, że tak powiem.

(narrator): Ten optymizm nie był wieczny,

Wojny czas tak niedorzeczny,

Czasy ciężkie dla Poznania,

Choć był brak chęci w niej brania.

(obrońcy): „Poznaniacy do obrony,

Polski stańcie – uświęcony

Cel to usprawiedliwiony,

Do broni staną miliony.”

(narrator): Tak mówili ci rycerze,

Którzy będąc ciągle w wierze,

Poznań miłowali szczerze:

(obrońcy): „Wolności nikt nie odbierze”.

(narrator): Krzyknął jeden rycerz dzielny

W piękny poranek niedzielny:

(obrońcy): „Obce wojska się zbliżają,

Do bram miasta już pukają”.

(narrator): Nagle Bolko trąbkę chwycił,

Grą tą z wieży lud pochwycił,

Wszyscy prędko popędzili,

Groty strzał swych naostrzyli”.

(Bolko): „Zagram w cztery strony świata,

Może król ten wciąż gdzieś lata?

Może razem ze swym stadem,

Kruków król podąży śladem?”

 (narrator): Jak pomyślał, tak uczynił,

Grą na wieży się przyczynił,

Że na niebie w dzień słoneczny,

Nagle zjawił się waleczny,

(narrator): Kruków król ze swą gromadą,

Cień nad obcym wojskiem kładą,

W złotej koronie na głowie,

Tak, jak było w ich umowie.

(kruk/karzełek):  „Na ratunek dziś przybywam,

Stado do lotu podrywam”.

(narrator): Wnet na niebie kruków chmura,

Niczym strzały dzioby, pióra.

(narrator): Przegonione wojska wrogie

I zwycięstwo to tak drogie,

Tańce, hulanki, swawole,

(wszyscy razem): „Jesteśmy w naszym grajdole”.

(narrator): Bolko podwójnie się cieszył,

Po triumfie gdzieś się spieszył

Pragnął jeszcze porozmawiać

Z przyjacielem swym pogadać.

(narrator): Kruków król tylko powiedział,

Że gdy właśnie się dowiedział,

Że przyjaciel jest w potrzebie,

Szybko zjawił się na niebie.

(kruk/karzełek):  „Jestem tak zadowolony,

Żem mógł stanąć do obrony,

Żem mógł wreszcie się odpłacić

Oraz dług wdzięczności spłacić”.

(narrator): Po tych słowach kruk odleciał,

Nigdy więcej nie przyleciał,

Bolko smutny, zatroskany,

Z czasem snuć zaczyna plany.

(narrator): Poznania burmistrzem został

I wyzwaniom nowym sprostał.

Lubił w ratuszowej wieży

Wspominać kruczych rycerzy.

(narrator): I choć trąbka zaginęła,

Ta legenda nie zginęła.

Hejnał słychać zaś codziennie,

Trębacze grają niezmiennie.