„Poszukiwanie prawdy”

Postępując wbrew logicznym zasadom, których przestrzegania wymagało prawo, człowiek odkrył, że nie może poczuć się wolny. Wydawało się, że już nic nie jest w stanie uchronić go przed zniewoleniem. Odkrywając kolejne karty w talii bez jokerów, zauważył, że nie może być do końca szczęśliwym w sytuacji, w której w układance brakuje kilku elementów. To właśnie one sprawiły, że po raz kolejny ważniejsze okazały się słowa innych, aniżeli własne uczucia. Popadał w obłęd, bo z każdej strony zaczynały otaczać go kontury postaci. Tych samych, przed którymi całe życie uciekał. Nie było ich dużo, ale były potworne. Nie potrafił uchronić swojego wnętrza przed ich inwazją. To one nakłaniały go do łamania prawa, ale to dzięki nim wciąż był…wciąż żył…wciąż czuł…wciąż wierzył…Te cztery elementy stanowiły sedno jego jestestwa. Nie był już w stanie wytłumaczyć, dlaczego wciąż trapiło go poczucie, że kolejny dzień może być jego ostatnim.

Rozumiał jednak, że osobiście powinien zatroszczyć się o swoją prawdomówność, bo w świecie, w którym dominuje kłamstwo, nie ma dla niego miejsca. Myśli są wówczas na uwięzi, ciało spętane łańcuchem, a ruchy ograniczone zakazem. Chcąc być wolnym, koniecznym było pójście na ustępstwa. Mimo tego poczucia, nie potrafił przystać na to, by ktoś inny decydował o jego myślach. Nie chciał pogodzić się z faktem, że inni ludzie będą mówili mu, co jest dla niego właściwe, co pożądane, a co nieodpowiednie. Nie chciał wyrazić zgody na to, by ktoś bliżej nieznany miał mu rozkazywać. Był w kropce, bo jakąkolwiek podjąłby decyzję, nie mógł być pewien, że uchroni siebie przed uzależnieniem się od innych.

Nie złożył podpisu pod ostateczną wersją dokumentu. Miał świadomość tego, że poniósł porażkę, że jego świat właśnie runął niczym domek z kart. Zdał sobie sprawę, że podpisanie cyrografu nie miałoby żadnego znaczenia, bo w świecie, który zna, wszystko jest względne, a nawet największe kłamstwo powtarzane po wielokroć, prędzej, czy później staje się prawdą…czy tego chcemy, czy nie…