Cisza Adama

Milczeć chciałbym się nauczyć, chciałbym język zamknąć w ustach.

Chciałbym nie potrafić walczyć...czekać aż przemówi dusza.

Wierzę w swoje przeznaczenie... W milczeniu ton ten wspaniały.

Szeptem oczyszczam sumienie...ciszą popłoch wywołany.

Rany zabliźnić pozwalam, blizny nad wyraz wyraźne.

Z komórek życie się składa, zasoby życia pokaźne.

Cisza wyboru wolnością, głos sam w sobie pamiętliwy.

Podąża ze wrażliwością, głuchy los niesprawiedliwy.

Muzyka dokoła piękna , towarzyszy mi przez życie.

Odcisnąć nie pragnie piętna, w ciszy dźwięk brzmi wyśmienicie.

Muzyka bramy otwiera, nuta żyje w mej przestrzeni.

Można dzisiaj się spodziewać, akord grany odpowiedni.

Krzyk ten niszczy wyobraźnię, nie wierzę już w sprawiedliwość.

Pomoc udzielam doraźnie, cnotą bywa wstrzemięźliwość.

Dosięgnąłem ciszy skraju, służy ona zapomnieniu.

Pamięć zostawiłem w raju, pomogło to w zrozumieniu.

Cena wielka zapłacona, w ciszy odnalazłem siebie.

Nuta dźwiękiem ozdobiona, dźwięk podkreśla ciszy brzmienie.

Słuch otwarty jest zmysłami, cisza zaprojektowana.

Zmysły jej sojusznikami, cisza nie zostanie sama !!!